Noong sinaunang panahon, tinawag ng mga Tsino ang kanilang imperyo na Zhongguo na nangangahulugang “Middle Kingdom o Gitnang Kaharian”. Ibig sabihin nito, naniniwala sila na ang kanilang imperyo ay sentro ng daigdig at mga kaganapan. Pinaniniwalaan din nila ang pagiging superyor at natatangi ng kanilang kultura at kabihasnan na tinaguriang Sinocentrism. Parte ng paniniwalang ito ay ang paniniwalang ang kanilang emperador ay “anak ng langit” o son of Heaven at namumuno siya sa kapahintulutan o basbas ng kalangitan (mandate of heaven).
Ang Devaraja at Cakravartin sa India Sa alamat ng India, ang unang hari nila ay si Manu na nabuo sa pamamagitan ng pagsasama-sama ng mga bahagi na sinisimbolo ng iba’t ibang diyos. Ito ay ang buwan, apoy, araw, hangin, tubig, kayamanan at kamatayan. Dahil nagmula siya sa mga Diyos, hindi lang niya sinisimbolo ang isang diyos kundi taglay niya ang iba’t ibang diyos. Tinitingala siya na mataas at walang kapantay. Tinatawag siyang devaraja kung saan ang deva ay nangangahulugang diyos at ang raja ay hari.
Sa relihiyong Hinduism at Buddhism, ang tahanan ng mga Diyos ay ang Mount Meru, ang aksis ng isang bilog na mundo. Ang tuktok ng mount Meru ay tahanan ni Indra, ang Diyos ng digmaan at responsable sa panahon. Samantala ang hari ay nakaupo sa trono at kinikilalang cakravartin o hari ng buong daigdig.
May malakas na ugnayan ang kanilang mga pinuno sa kanilang mga diyos
Ayon sa Koran, kapag ang Caliph o Sultan ay makatwiran, bibiyayaan ito ni Allah at ang mga nasasakupan ay dapat magpasalamat.
