Ang tradisyonal na ekonomiya ay isang orihinal na
sistema ng ekonomiya kung saan ang mga
tradisyon, kaugalian, at mga paniniwala ay hinugis ang mga kalakal at mga gawa
ng serbisyong ekonomiya, pati na rin ang
mga patakaran at pamamaraan ng kanilang distribution. Ang mga bansang
gumagamit ng ganitong uri ng
pang-ekonomiyang sistema ay madalas na kanayunan at sakahan. Kilala rin bilang
isang pag-iral na ekonomiya, ang isang tradisyunal na ekonomiya ay tinukoy sa
pamamagitan ng bartering o palitan at kalakalan. May konting kalabisan at kung
ang anumang labis na kalakal ay ginawa, ang mga ito ay karaniwang ibinibigay sa
isang naghaharing awtoridad o may- ari ng lupa.
Ang purong tradisyonal na ekonomiya ay
nagkaroon ng walang pagbabago sa kung paano ito ay nagpapatakbo ng (may mga
ilang sa mga ito ngayon). Mga halimbawa ng tradisyunal na ekonomiya ay
kinabibilangan ng mga Inuit o ng mga
plantasyon ng tsaa sa Timog Indya. Ang
Tradisyonal na ekonomiya ay sikat bilang "primitive" o
"hindi maunlad" na sistema ng ekonomiya dahil sa pagkakaroon ng mga
hindi napapanahong mga kasangkapan o
pamamaraan.
Ang Tradisyonal
na ekonomiya ay maaaring batay sa mga pasadya at tradisyon o utos, sa
pang-ekonomiyang mga desisyon batay sa mga kaugalian o paniniwala ng komunidad,
pamilya, angkan, o lipi.
Ang ilan sa mga bansang gumagamit ng tradisyunal na
ekonomiya ay ang mga sumusunod:
1.
Pakistan
2.
SriLanka
3.
Bangladesh
4.
Nepal.
5.
Vietnam
6.
Indonesia
7.
Mynamar,
8.
Muaritious
9.
ang maralitang bahagi
ng Africa
10.
mga bahagi sa
Asia
11.
Latin America
12.
Middle East
