Tuwing naririnig ko ang salitang "batang lansangan" unang-una na pumapasok sa aking isipan ay ang mga mukha ng mga madungis at palaboy-laboy na mga bata. At ang nadadama ko sa tuwina ay awa para sa kanila pagka't sila ay maraming kakulangan sa buhay. Kakulangan ng sapat na pagkain, gamit, edukasyon, matitirhan at higit sa lahat kakulangan ng pag-aaruga mula sa mga magulang. At dahil dito, marami sa kanila ang lumaking miserable sa buhay. Ang iba ay nagiging kriminal kahit bata pa ay natuto ng magnakaw mabuhay lamang.
Sa tuwing nakakakita ako ng mga palaboy-laboy o namamalimos na bata o matanda nararamdaman ko na gusto ko silang tulungan. Ngunit hindi ko naman magawa kasi wala naman akong maraming pera. Estudyante lang ako. Ang tanging ginagawa ko lamang ay ang ipagdasal sila. Minsan sinasabi ko, "May God bless you" o kaya "Lord please help them" para atleast makatulong ako sa kanila kahit hindi man financially. Isa pa, wala namang pwedeng ikumpara sa "dasal" eh. Iyon nga ang pinaka strongest &powerful weapon a man can have. Kasi nga, "a man without prayer, is lika a tree without roots" Kaya sa tuwing nagagawa ko 'yon, nakaka feel ako ng relief kasi i know somehow nakatulong ako sa kapwa ko. :))
--Anika :))
